Με αφορμή το δοκίμιο του Norbert Elias, «Περί χρόνου», η Σώτη Τριανταφύλλου γράφει ένα υπέροχο άρθρο για το χρόνο και την ηλικία:
“Κάποτε η ηλικία είχε κύρος και οι ηλικιωμένοι θεωρούνταν σοφοί. Λάθος: λίγοι άνθρωποι ωριμάζουν πραγματικά· οι περισσότεροι από μας θα πεθάνουμε άσοφοι σαν γερασμένα παιδιά. Μερικοί, ακολουθώντας τις επιταγές της κοινωνίας της εικόνας, δεν θα γεράσουμε ποτέ: old is beautiful. Στην κοινωνία μας, δεν έχουν γόητρο οι γέροι, γόητρο έχουν οι γέροι που φαίνονται νέοι. Συχνά, ερωτοτροπούμε με τη γελοιότητα: οι γονείς, οι καθηγητές, οι ενήλικοι μιμούνται τα παιδιά, τους μαθητές, τους νέους – ενδυματολογικά, γλωσσικά· προς θεού μη μας θεωρήσουν οπισθοδρομικούς! Έτσι, χάνονται οι ρόλοι – η διανομή τους συγχέεται. Και τα αταίριαστα ρούχα φαίνονται κρεμασμένα επάνω μας όπως στις κρεμάστρες με τη ναφθαλίνη· όσο για τα λόγια, το νεανικό ιδίωμα ακούγεται σαν ετεροχρονισμένο ντουμπλάρισμα.”